«Μόνη στην τάξη»
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα σχολείο που ήταν καλό και ωραία. Μια μέρα τα παιδιά πήγανε στην εκκλησία…. και εγώ έμεινα…. μόνη…. στην τάξη. Θα λείπανε 2 ώρες, όχι 2 ώρες, αλλά 2 ώρες από το μάθημα. Εμένα με ξέχασαν σίγουρα. Τώρα εγώ κάθομαι μόνη μέσα στην τάξη. Είμαι η φύλακας της τάξης αυτής, να μη κλέψουν τίποτα. Ακούω μερικές φορές βήματα!…. ξανά…. φεύγουν. Τώρα ήρθαν δύο ή τρία παιδιά που παίζουν μπάσκετ ξέφυγαν από την εκκλησία. Πάλι…. μόνη…. Τώρα τι κάνουμε; Η τάξη είναι άδεια, όχι εντελώς, γιατί έχει τσάντες και μπουφάν. Όλοι είναι στην εκκλησία, εκτός από μερικούς που έρχονται τώρα, μάλλον θα άκουσαν ότι έχουμε εκκλησία και ήρθαν πιο αργά. Η ώρα είναι 8:50 το πρωί, ο ήλιος σιγά σιγά αρχίζει να φωτίζει την τάξη μας. Άντε να δούμε μέχρι πότε θα περιμένω.
Τα παιδιά με ξεχνάνε γρήγορα. Είδα όλα τα παιδιά αλλά κάνεις δεν μου είπε «έχουμε εκκλησία τώρα, θα έρθεις, ή θα μένεις εδώ μόνη σου». Μάλλον είναι αυτό, το τελευταίο. Χτες πήραμε βαθμούς και είπανε όλοι ότι μετά θα βρίσκονται μετά στην κατσαρόλα με κρεμμυδάκια και αλάτι και πιπέρι και άλλα διάφορα λαχανικά και μπαχαρικά. Η ώρα περνάει και ακόμα να εμφανιστούν. Η ώρα είναι τώρα 9:20 το πρωί, ο ήλιος φωτίζει πιο πολύ την αίθουσα τώρα. Η αίθουσα είναι το νούμερο 15 η τελευταία, από αυτήν την σειρά, επιτέλους έρχονται! 9:25
ΤΕΛΟΣ
– Μαρισούλα Καταραχιά