Voor-geschiedenis

Graag wil ik het verhaal van Marisoula vertellen, velen kenden haar, maar anderen zullen haar via deze pagina’s leren kennen. Een geweldig lief meisje en een fantastische vrouw, die met haar levenslust en positieve energie allen rond haar inspireerde. Ze is maar 33 jaar oud geworden, maar ze heeft in die jaren meer gedaan dan menigeen in het drievoudige. Ondanks pijn en vele praktische problemen door OI (Osteogenesis Imperfecta) was zij een vrolijke opgewekte levensgenieter, die met moed en doorzettingsvermogen al haar dromen wist te realiseren. Met haar uitspraken als “klagen en piekeren is verspilling van energie” en “elke dag iets leuks doen” gaf Marisoula een lichtend voorbeeld, waarmee zij nog steeds haar medemensen kan helpen en inspireren.

Een Grieks-Nederlands koppel

Maar voordat ik met Marisoula’s verhaal begin, eerst iets van de voorgeschiedenis, om de tijd en plaats te schetsen. Ik ben Marie-Claire Bergé (Nederlandse, uit Breda, historica) die tijdens een Interrailtour Georgios Katarachias (Griek, uit Trikala, kapitein bij de Griekse Koopvaardij) 14-8-1976  vóór het Archaiologisch Museum in Athene tegen het lijf liep.

Na een korte kennismaking en tien lange brieven vroeg hij mij ten huwelijk (als in een bouquetreeks-romance), één jaar na onze ontmoeting verloofden we ons, Georgios vond een schip met stops in Dordrecht en ik leerde Grieks. We trouwden 28 juni 1978 in Breda, op het stadhuis en in de Grote Kerk, en na onze huwelijksreis naar Griekenland, nòg eens op 30 juli voor de Grieks Orthodoxe kerk in Galatsi-Athene.

Bijna een jaar kon ik meevaren met Georgios op zijn schip. Toen ik zwanger werd, ging ik via Breda, naar Griekenland, naar Galatsi om ons huis in te richten. Georgios kwam tijdig thuis voor de geboorte van onze dochter Eleni, die zijn mooie bruine ogen en haar had.

De realiteit van een zeeman is dat hij 9 tot 10 maanden moet varen en dan zo’n 3 maanden vakantie houdt, zonder Internet en mobiele telefoons waren brieven de enige vorm van communicatie, zelden dat hij in een haven naar een telefoonkantoor kon om te bellen, en dan moest je (ivm het tijdsverschil) ook nog thuis zijn. Tijdens een zomer bij mijn ouders in Breda kon Georgios ons bezoeken, dat was een gelukkig interval, maar het dagelijks leven was niet makkelijk. Na een moeilijk jaar, waarin ik een miskraam had en mijn schoonvader stierf aan kanker, kreeg ik de kans om weer mee te varen met Georgios, nu samen met Eleni, die toen 2 jaar was. Het was een heerlijke ‘familie-cruise’, naar Vietnam en Tailand, die als resultaat had dat ik weer zwanger was.

Onze tweede dochter werd geboren op zondag 21 november 1982, ze was blond met grijs-blauwe ogen en ze kreeg de naam Maria-Athanasia (Maria van mijn familie, Athanasia naar Georgios’ vader), Marisoula werd haar roepnaam. (Athanasia betekent onsterfelijk)

Een ‘Hollands meisje’ in Athene

We kwamen met Georgios overeen, dat hij altijd voor de verjaardagen ѐn de feestdagen naar huis zou komen, en dat wij de zomermaanden in Breda, bij mijn ouders, zouden doorbrengen, daar hadden we een mogelijkheid om hem te zien, als zijn schip Antwerpen of Rotterdam aandeed. Ik sprak Nederlands met de kinderen en Grieks leerden ze van Papa, Giagia/Oma en de school, zo hadden ze twee talen, een vader- èn een moederland, twee culturen.

Het was grappig dat Eleni met haar Griekse schoonheid zo heel Nederlands was, en dat Marisoula, die door iedereen ‘Mikri Ollandeza’ / Hollands meisje (met haar blonde vlechtjes precies het Campina-kaasmeisje) werd genoemd, meer de Griekse geest en karakter bezat.       

– Marie-Claire / Klairy Katarachia Bergé, moeder van Marisoula

Benieuwd naar het verhaal van Marisoula? Lees dan haar biografie.